In De Groene Amsterdammer mocht ik van najaar 2018 tot zomer 2021 een vreemde strook vullen. Zoals het mij uitkwam, toelichting was niet nodig. ‘Laat de lezer van De Groene maar kijken en nadenken’, zei beeldredacteur Simone Berghuys tegen me, ‘die is heel intelligent’. Zo kreeg ik een trapveldje, maar welk spel ik er precies moest spelen moest ik nog uitvinden. Zoals Jules Deelder dichtte: ook binnen de perken zijn de mogelijkheden onbeperkt.
Ik begon met het gevoel dat ik toch af en toe moest laten merken dat ook ik een opinie had. Gaandeweg sleet het, de onderwerpen werden steeds tijdlozer en alledaagser. Tegelijk met corona kwam, door een roeiblessure ingegeven, een omslag in mijn techniek: ik ging met potlood tekenen, en de zachtheid daarvan daagde me uit, boorde een andere gevoeligheid aan.
Aan elk feest komt een eind. Dick van Dijk en Hansje Joustra van Concerto Books waren met me eens dat het werk niet met de oude Groenes in de papierbak mocht verdwijnen. Twee fondsen steunden de commercieel riskante uitgave. Tessa van der Waals ontfermde zich als een gedreven waakhond over het project en bezorgde mijn tekeningen een koesterende jas. Sander Kollaard schreef een nawoord waarin ik ontdekte dat je al tekenend meer aan een ontvankelijke kijker kunt overbrengen dan ik voor mogelijk hield. Drukkerij robstolk reproduceerde de tekeningen verbijsterend mooi. Patist bond het moeilijke formaat. Het boek is ook technisch een hoogstandje.
Bundelingen van columns smaken meestal naar verschaald bier, vergaan voordat ze in de winkel liggen. Mijn tekeningen – totaal verrast zich niet meer in het duizenden-woorden-geweld van een opinieblad staande te moeten houden – lijken herboren in de rust en stilte van het boek.
Doorkijken
ISBN 978 94 93109 46 9
€ 26,99
Bestellen
