Om te vieren dat Zoals het is uitkwam, kwam ik zelf ook naar buiten, uit mijn studio de straat op. In de Utrechtsestraat in Amsterdam tekende ik in het najaar van 2017 op een schutting van een winkel in verbouwing Joachim Schwarz die op precies die plek de Utrechtsestraat oversteekt.
Zoals in het boek verwijzingen zijn opgenomen naar de Duitse literatuur en cultuur, vulde ik de winkels – die qua architectuur allemaal naar waarheid zijn getekend – met huurders uit de Nederlandse literatuur: Edelsmid Vasalis is de buurvrouw van Bavink Fine Arts.
In eetcafé vurrukkuluk begint net een jamsessie. Remco Campert, wiens portret groot achter het podium hangt, is een gekend jazzliefhebber, en volgens een oud inteview at hij in zijn jeugd het liefst biefstuk met erwtjes en aardappelpuree. Maar ‘mash’ op het raam leek me niet zo hip.
Ik stond een week of drie af en aan te tekenen. Het werk werd warm onthaald. Een voorbij razende fietser riep: Dank, dank dank! Een familie rond de jarige moeder liet zich voor de tekening portretteren, en haalde een boek om te laten signeren als verjaarscadeau. Een Amerikaanse DJ ging Facetimen met zijn moeder in Californië om het haar te laten zien. Het Parool besteedde er een spread aan, AT5 een nieuwsitem. De stoep aan de overkant stond vol met fotograferende mensen, die hun foto’s met de hashtag zoals het is op instagram zetten.
Ook al tekende ik de winkelpui in wording en zette ik de naam van de nieuwe huurder op de ruit, hij liet zich niet verleiden en spande zijn eigen reclamedoek over de tekening heen.
De tekening niet kon worden voltooid, de winkel werd geopend. De platen verdwenen enige tijd in de opslag. Tot mijn vreugde besloot de kunstcollectie van het AMC het werk aan te kopen. In de entreehal van het ziekenhuis werkte ik aan de laatste witte stukken. Uiteindelijk is het een tekening geworden van bijna zeven meter breed en drie meter hoog. Het werk is in de catalogus van de AMC kunstcollectie opgenomen (Een gebouw dat kunst ademt, 2019).
